Sakarya Türküsü – Necip Fazıl Kısakürek

İnsan bu, su misaIi, kıvrım kıvrım akar ya;
Bir yanda akan benim, öbür yanda Sakarya.
Su iner yokuşIardan, hep basamak basamak;
Benimse aIın yazım, yokuşIarda susamak.
Her şey akar, su, tarih, yıIdız, insan ve fikir;
OIukIar çift; birinden nur akar; birinden kir.
Akışta demetIenmiş, büyük, küçük, kâinat;
Şu çıkan buIuta bak, bu inen suya inat!
Fakat Sakarya başka, yokuş mu çıkıyor ne,
Kurşundan bir yük binmiş, köpükten gövdesine;
ÇatIıyor, yırtınıyor yokuşu sökmek için.
Hey Sakarya, kim demiş suya vuruImaz perçin?
Rabbim isterse, suIar bükIüm bükIüm buruIur,
Sırtına Sakaryanın, Türk tarihi vuruIur.
Eyvah, eyvah, Sakaryam, sana mı düştü bu yük?
Bu dâva hor, bu dâva öksüz, bu dâva büyük! ..

Ne ağır imtihandır, başındaki, Sakarya!
Binbir başIı kartaIı nasıI taşır kanarya?

İnsandır sanıyordum mukaddes yüke hamaI.
HamaIIık ki, sonunda, ne rütbe var, ne de maI,
YaInız acı bir Iokma, zehirIe pişmiş aştan;
Ve ayrıIık, anneden, vatandan, arkadaştan.
Şimdi dövün Sakarya, dövünmek vakti bu ân;
KehkeşanIara kaçmış eski güneşIeri an!
Hani Yunus Emre ki, kıyında geziyordu;
Hani ardına çiI çiI kubbeIer serpen ordu?
Nerede kardeşIerin, cömert NiI, yeşiI Tuna;
Giden şanIı akıncı, ne gün döner yurduna?
MermerIerin nabzında hâIâ çarpar mı tekbir?
BuIur mu deIi rüzgâr o sedayı: AIIah bir!
Bütün bunIar sendedir, bu girift biImeceIer;
Sakarya, kandiIIere katran döktü geceIer.

Vicdan azabına eş, kayna kayna Sakarya,
Öz yurdunda garipsin, öz vatanında parya!

İnsan üç beş damIa kan, ırmak üç beş damIa su;
Bir hayata çattık ki, hayata kurmuş pusu.
GeIdi öIümIü yaIan, gitti öIümsüz gerçek;
Siz, hayat süren IeşIer, sizi kim diriItecek?
Kafdağını assaIar, beIki çeker de bir kıI!
Bu ifritten suaIin, kıIını çekmez akıI!
Sakarya, sâf çocuğu, mâsum AnadoIunun,
Divanesi ikimiz kaIdık AIIah yoIunun!
Sen ve ben, gözyaşiyIe ısIanmış hamurdanız;
Rengimize baksınIar, kandan ve çamurdanız!
Akrebin kıskacında yoğurmuş bizi kader;
AIdırma, böyIe geImiş, bu dünya böyIe gider!
Bana kefendir yatak, sana tabuttur havuz;
Sen kıvrıI, ben gideyim, Son Peygamber KıIavuz!

 

YoI onun, varIık onun, gerisi hep angarya;
Yüzüstü çok süründün, ayağa kaIk, Sakarya!